در تاریخ باشکوه سرزمین کهن ایران، چه بسیار نام آوران و قهرمانان و سردارانی که برای سربلندی و عظمت این مرز و بوم و دفاع در مقابل متجاوزان به این خاک اهورایی از هستی و عمر و جان خویش مایه گذاشتند و حماسه ها و افتخارات بزرگی آفریدند و امروز مایه مباهات و سربلندی ما می باشند، قهرمانانی که اینک در میان ما نیستند اما نام و آوازه آنان غروربخش روح ملی ما هستند، از کوروش کبیر تا آریوبرزن، از کاوه آهنگر تا مسلم خراسانی، از نادر تا کریمخان زند، از شاه عباس تا امیرکبیر، از رئیس علی دلواری تا میرزاکوچک جنگلی، از ستارخان تا سردار اسعد، از همت تا باکری، از صیاد تا شیرودی، از خرازی تا زین الدین، از کاظمی تا سلیمانی...
اما اما ، متاسفانه ما ایرانیان یک رسم نامهربانانه و نانوشته ای داریم که قدرشناس قهرمانان افتخارآفرین ملی مان در زمان زنده بودنشان نیستیم، ما عادت داریم همیشه پس از مرگ قهرمانان ملی مان بر سوگشان بنشینیم و از حماسه های آنان سخن برانیم. چرا در زمان حیات قدر آنها را نمی دانیم و آنها را مورد بی مهری قرار می دهیم!
من اینک می خواهم بگویم ای مردمان نجیب و ایران زمین، یکی از آن «قهرمانان تاریخی» این مرز و بوم زنده در میان ماست، او بی ادعا، بی تکبر، بی سروصدا، بی رسانه، بی ثروت، غیروابسته به باندها و جناح های قدرت است اما سابقه ای درخشان از رشادت آفرینی، از جهاد و حماسه آفرینی در راه دفاع از دین و ناموس و وطن مان در مقابل متجاوزان به خاک ایران دارد، او «سردار سرداران وطن» و «فرمانده فرماندهان» ۸ سال دفاع جانانه از عزت و شرافت و خاک ما بود، او قوی ترین ترین و بی رحم ترین رهبر عربی در عصر حاضر، که نصف دنیا پشتش بود را وادار به شکست و فرار از خاک اهورایی ایران زمین نمود، او با فرماندهی جوانان قهرمان ایرانی خرمشهر را آزاد کرد، حصر آبادان را شکست، بستان، سوسنگرد، قصرشیرین، مهران و... را آزاد کرد او دشمن متجاوز را در خاک خود در فاو، در مجنون، در شرق بصره، در حاجی عمران تعقیب نمود و فریاد صلح خواهی و تسلیم طلبی سردار خودخوانده قادسیه را به گوش جهانیان رسانید...، او کاشف و پرورش دهنده استعداد و توان بهترین جوانان ایران زمین در جنگ و سپاه پاسداران بود، او باقری ها، باکری ها، کاظمی ها، همت ها، خرازیها، زین الدین ها، تهرانی مقدم ها و قاسم سلیمانی ها را میدان دار کارزار با دشمنان متجاوز نمود و حماسه ها آفریدند ، حماسه هایی که برای نسل اندر نسل ما غرورآفرین خواهند بود، و سپاهی را توسعه و گسترش داد که حافظ عزت و امنیت ماست.
او کیست؟ کجاست؟ چه می کند؟ اینک سودای چه کارزاری دارد؟ او سردار سرداران این مرز و بوم در پس از انقلاب است ، او عشایر زاده ای از یکی از کهن ترین و اصیل ترین اقوام ایرانی این سرزمین است ، «سردار وطن دکتر محسن رضایی» او در میان ماست بی سروصدا و آرام اما دلی پر از رنج و درد و اندوه دارد، نه برای خود، بل برای سرنوشت تلخ و اسف بار زندگی مردمان نجیب و عزیز هم وطن خود، برای عقب ماندگی ایران زمین در بخشهای اقتصادی، برای بیکاری جوانان سرزمینش، برای فقر خانواده های زیادی در این خاک پرگهر، برای به اعتیاد کشیده شدن فرزندان این دیار، برای به غارت رفتن و چپاول بیت المال توسط زالوصفتان دین نمای بی دین، برای ایران، برای آنکه ایران ویران نشود و کنام شغالان و کفتاران نگردد...
او بار دیگر به میدان نبرد آمده است، نبرد با هیولای فقر و فساد و تبعیض و عقب ماندگی... این قهرمان ملی مظلوم، پس از جنگ بلافاصله متواضعانه خود را به پشت نیمکت های دانشجویی کشانید و اقتصاد را فراگرفت چرا؟ چون او دشمن شناس برجسته ایست ۳۳ سال پیش خطر و دشمن اصلی را شناخت و گفت از این به بعد نبرد اصلی ما باید در میدان اقتصاد باشد و بارها و بارها هشدار داد و به میدان آمد برای فرماندهی این نبرد خاموش، اما به هشدارهای او توجه نشد و او را یاری نکردیم، پنداشتیم پس ازجنگ نظامی دیگر خطری جدی تهدیدمان نمی کند، مشغول دعواهای جناحی و قدرت شدیم، نیروها و انرژی و توان کشور را صرف رقابت و دشمنی با همدیگر کردیم، ملت را تقسیم کردیم به چپ و راست و میانه و اصولگرا و اصلاح طلب و تندرو و کندرو و جبهه فلان و جبهه بهمان... و ناگاه عفریته فقر و تورم و فساد و تبعیض و بیکاری و عقب افتادگی گلوی مان را فشرد و شد وضعیتی که حالا گرفتار آن هستیم...
بیاییم برگردیم به دوران باشکوه دفاع مقدس و فتح خرمشهرها، بیایید یکبار دیگر به آن سردار افتخار آفرین اعتماد کنیم، بیایید غبار جناح گرایی ها و عوامفریبی ها را به کناری بزنیم و دست پیمان با آن سردار مجاهد وطن بدهیم و او را به فرماندهی نبرد اقتصادی برگزینیم، فرصت آزمون و خطا نداریم کار را به آزموده بسپاریم و او را یاری کنیم.
وعده ما ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ رای ما سردار اقتصادی وطن دکتر محسن رضایی
