بیماری ایدز درحال حاضر درمان قطعی ندارد اما کاملا قابل کنترل است و افراد مبتلا به ایدز می‌توانند به راحتی در جامعه زندگی کنند، اما متاسفانه به دلیل عدم اطلاع رسانی کافی و عدم فرهنگ سازی مناسب دید جامعه به این افراد دید مثبتی نیست و همین امر موجب شده که آنان در زندگی اجتماعی تحت فشار باشند و بیماری خود را از دیگران پنهان کنند.
افراد مبتلا به ایدز در روابط اجتماعی معمولی خود از جمله داشتن شغل مناسب و ازدواج دچار مشکل می‌شوند و می‌توان گفت به دلیل نا آگاهی دیگران درخصوص این بیماری زندگی سختی را می‌گذرانند.
در همین راستا با چند نفر از مبتلایان به ایدز هم صحبت شودیم و از حال و نوای این روزهایشان پرسیدیم.
دیگران از ما فرار می‌کنند!
حسن، یکی از افراد مبتلا به ایدز که جزء اتباع افغان نیز است، در گفت و گو با ایسنا عنوان کرد: من نمی‌دانستم که مبتلا به ایدز هستم، بخاطر بیماری دیگری به پزشک مراجعه کردم و آزمایش دادم آنجا بود که فهمیدم مبتلا شده‌ام.
این پیرمرد مبتلا به ایدز با خنده‌ای تلخ ادامه داد: یکی از اصلی‌ترین مشکلات ما پنهانی بودن روند درمان و مصرف داروهاست، زیرا هیچ یک از دوستان و اقوام من از این موضوع اطلاعی ندارند و با هیچ کس آن را درمیان نگذاشته‌ام چون اگر بفهمند که من ایدز دارم فکر می‌کنند این بیماری واگیر دار است و بخاطر اینکه مریضی نگیرند از ما فرار می‌کنند.
محمود یکی دیگر از افراد درگیر با ایدز برای ما چنین گفت: من نزدیک به 21 سال است که با این بیماری زندگی می‌کنم، با وجود همه حواشی‌ها مانند یک فرد سالم زندگی می‌کنم و با مصرف به موقع داروها و رعایت تمام نکات پزشکی و بهداشتی خودم را یک فرد عادی می‌دانم. اما با این وجود جامعه اصلا به ما نگاه خوبی ندارد و از این بیماری وحشت دارد.
وی ادامه داد: بعد از ابتلا به این بیماری ازدواج کردم، همسرم با آگاهی نسبت به این وضعیت حاضر به ازدواج با من شد، در حال حاضر نیز هیچ مشکلی در زندگی مشترک نداریم و همسرم کاملا سالم است.
تسهیلاتی برای اشتغال افراد ایدزی وجود ندارد!
این فرد مبتلا به ایدز توضیح داد: از نظر اشتغال واقعا مشکل داریم و حمایتی نمی‌شویم زیرا هرجا که برای پیدا کردن کار می‌رویم تا متوجه می‌شوند که مبتلا به ایدز هستیم از دادن کار به ما منصرف می‌شوند، دولت بایستی برای بیماران ایدزی تسهیلاتی مانند وام اشتغال درنظر بگیرد و آنها را تحت پوشش قرار دهد.
وی ادامه داد: در فرضی هم اگر موفق به پیدا کردن شغلی شویم برای انجام امور بیمه بایستی آزمایش ایدز بدهیم و هنگامی که بیمه تامین اجتماعی متوجه شود که مبتلا هستیم از بیمه کردن ما سر باز می‌زند، با وجود این شرایط بسیاری از افراد مبتلا هستند که برای امرار معاش خود مجبور می‌شوند که به سراغ کار خلاف بروند!
عدم وجود مراکز درمان اختصاصی برای مبتلایان به ایدز!
محمود بیان کرد: همچنین باید بیماری ایدز جزئی از بیماری‌های خاص شناخته شود تا افراد مبتلا بتوانند از خدمات درمانی و پزشکی به صورت رایگان استفاده کنند، زیرا هزینه درمان اکثرا بالا است و از طرفی هم هر درمانگاهی حاضر به رسیدگی به ما نمی‌شود.
در این میان دکتر سلمی زاده، فعال حوزه بیماری‌های خاص، در ادامه صحبت‌های محمود تصریح کرد: یک سری خدمات در درمانگاه‌ها برای افراد مبتلا به ایدز به صورت رایگان انجام می‌شود، اما یک سری از خدمات گران قیمت مانند دندانپزشکی هست که نمی‌توانند از آن استفاده کنند.
وی افزود: از طرفی هم این افراد جزء گروه‌هایی هستند که اگر مکانی خاص برای ارائه خدمات پزشکی نداشته باشند مجبور می‌شوند به مراکز عمومی مراجعه کنند و همین موضوع قطعا عواقب بدی را به دنبال خواهد داشت و به جامعه آسیب می‌زند، زیرا این افراد در مراجعه به مراکز عمومی برای اینکه خدمات دریافت کنند علی رقم میل باطنی خود مجبور می‌شوند بیماری‌شان را پنهان کنند چون اگر این کار را نکنند هیچ جا آنان را قبول نمی‌کنند.
سلمی زاده درخصوص ضرورت وجود مراکز درمان اختصاصی دندانپزشکی برای بیماران مبتلا به ایدز تاکید کرد: زمانی که این افراد از روی اجبار بیماری خود را پنهان می‌کنند باعث می‌شود که در طی روند درمان و استفاده از لوازم مراکز درمانی، آن لوازم آلوده شود و به این ترتیب مراجعین بعدی نیز مبتلا خواهند شد، بنابراین وجود مراکز خاص برای خدمات درمانی که هزینه بالایی دارند از ضروری‌ترین نیازهای این افراد است تا از این طریق افراد دیگر جامعه نیز از این بیماری در امان بمانند.
ترس از پذیرش افراد ایدزی توسط بیمارستان‌ها!
محمود در تایید حرف‌های دکتر از دردهایی که کشیده بود گفت: من به عنوان یک فرد مبتلا به ایدز وظیفه دارم که در مراجعه به مراکز درمانی عمومی متصدیان آنجا را از بیماری خود آگاه کنم، اما این مراکز زمانی که متوجه این قضیه می‌شوند دست رد به سینه ما می‌زنند!
وی ادامه داد: من برای عمل جراحی رباط صلیبی‌ام به هر بیمارستانی که مراجعه کردم و گفتم مبتلا به ایدز هستم حاضر به پذیرش من نشدند، حتی مراکز شخصی نیز من را قبول نکردند. در آخر از روی ناچاری و خلاف میل باطنی‌ام مجبور به کتمان بیماری خود شدم تا بتوانم جایی را برای عمل جراحی پیدا کنم.
با تمامی این اوصاف باید بدانیم که پس از گذشت هفته جهانی ایدز، این بیماری برای افراد مبتلا تمام نخواهد شد و نباید آنان را فراموش کرد زیرا هر روز برای این افراد روز جهانی ایدز است و بر اثر این بیماری تحت فشارهای روحی و جسمی بسیاری هستند.
بنابراین بایستی با فرهنگ سازی درست و اصلاح نگاه‌های سرزنش آمیز یک درد از هزار درد این افراد کم کنیم، همچنین دولت وظیفه دارد که بیش از پیش این افراد را تحت حمایت خود بگیرد و با اطلاع رسانی‌های صحیح از افزایش این بیماری در سطح جامعه جلوگیری کند.
