به گزارش تابناک هرمزگان، کم کم به انتخابات مجلس شورای اسلامی نزدیک میشویم افراد مختلف به منظور کاندید شدن و ورود به مجلس به عنوان نمایندهی مردم از مشاغل و پُستهای دولتی خود کنار میروند و به اصطلاح استعفاء میدهند.
کم کم تبلیغات خزنده و پیش از موقع با افزایش فعّالیّت افراد کاندید شده در فضای مجازی ، گروهها و کانالها شروع میگردد.
حال این سؤال مطرح میشود که چه کسانی را به عنوان نماینده به مجلس بفرستیم و معیار ما چه باشد؟ معیار انتخاب نماینده از نظر مردم چه باشد تا مجلس به قول امام راحل(ره) "عصارهی فضائل ملّت باشد" آیا نماینده مجلس باید پولدار و برای تبلیغاتش هزینه فراوان بکند؟ آیا کسی که ناهار و شام بیشتری بدهد و کارت شارژ بیشتری توزیع کند و یا تعداد بیشتری خواننده در دورهی رسمی تبلیغات به شهر بیاورد را باید به مجلس بفرستیم؟ آیا کسی را به مجلس بفرستیم که چهار سال یکبار قبل از انتخابات پزشکان را برای صرف شام به "هتل هما" دعوت میکند؟
حضرت امام (ره) در وصیّت نامهی سیاسی - الهیِ خود معیار مردم برای انتخاب نمایندگی مردم در مجلس چنین تعیین کردهاند " فردی از میان طبقه متوسط یا ضعیف جامعه که به دنبال تصویب قوانین سالم و درست و خدمت به مردم و نظام اسلامی باشد و در این مسیر صداقت داشته باشد" مانند همیشه بسیار ساده و بسیار راهگشا، معنای کلام امام این است نمایندهی پولداری که برای رفتن به مجلس بسیار خرج می کند از طبقهی ضعیف و متوسط نیست پس به درد نمایندگی مردم در مجلس هم نمیخورد.
کسی که برای ورود به مجلس چند میلیارد تومان خرج تبلیغات ، شام ، ناهار ، گروه موسیقی و کارت شارژ کند باید در دوره نمایندگیاش چند برابر آنرا در بیاورد پس چنین فردی به جای خدمت به مردم و نظام مشغول خدمت به اسپانسرهایش و افرادی میشود که برایش خرج کردهاند پس در این مورد هم کلام امام چراغ راه بوده و مسیر را روشن کرده است.
حضرت امام میفرمایند نماینده باید صداقت داشته باشد، قول و عملش یکی باشد
اینگونه نباشد که قبل از ورود به مجلس به نام مردم به تبلیغات بپردازد و پس از ورود از دسترس مردم خارج و برای دیدنش باید به زمین و زمان متوسّل شد. راستی چند بار نمایندههای شهر و استان خود را در طی چهار سال گذشته به طور اتّفاقی در خیابان هنگام قدم زدن دیدهایم؟ چندبار در بیمارستانهای عمومی شهر در میان بیماران در کلینیکهای بیمارستانهای دولتی و سالن انتظار پزشکان نمایندههای خود را دیدهایم؟ چند بار در سینما ، ساحل دریا ، صف نانوایی و ... با نمایندههای خود مواجه شدهایم؟ چندبار در هواپیما یا قطار به طور اتفاقی با یک نماینده همسفر شدهایم؟ و هزاران نمونهی دیگر.. یا اینکه محل درمان ، تفریح ، رفت و آمدشان ، وسایل ایاب و ذهابشان پس از ورود به مجلس از مردم جدا میشود! گویی پس از ورود به مجلس قولها و شعارهایشان را فراموش می کنند.
نماینده ای که در طول حضورش در مجلس با تریبون مجلس و فریاد وا هرمزگان غریبه است، این نماینده شهر و استان نبوده بلکه نماینده جناح و گروهی بوده که به آن منتسب است و به جای رسیدگی به موکّلین خودش در استان به اجرای اوامر حزب و گروهش مشغول است، چنین نمایندهای را نباید دوباره به مجلس فرستاد.
چگونه است که مخترع، دانشمند هستهای، استاد دانشگاه و نخبه را میتوان در میان مردم ، سلمانی ، صف نانوایی و بیمارستان دولتی هم میتوان دید ولی نماینده مجلس را نه؟
نمایندهای که در طول دوره نمایندگی خود زندگی خصوصیاش آبادتر ، خانه و کاشانهاش بزرگتر ، املاک ، باغات و ویلاهایش بیشتر و سفرهای خارجی خود و اعضای خانوادهاش بیشتر شده باشد ولی جوانان شهر و استانش بیکارتر و رده استانش از نظر فقر و بیکاری بدتر شده باشد را نمیتوان نماینده خطاب کرد.
بیائید به وصیّت امام و نصایح رهبری معظّم انقلاب عمل کرده و افرادی را به مجلس بفرستیم که مجلس را به عصاره فضائل ملّت تبدیل کنند نه خانه حزب و جناح و گروه خود، افرادی را به مجلس بفرستیم که از میان مردم بوده و با مردم زندگی و معاشرت میکنند نه افراد ضعیفالنفس و دنیادوستی که به مال اندوزی و زندگی در پایتخت عادت کردند و از مردم فاصله میگیرند.
نماینده مردم در مجلس یعنی نوکر و خادم مردم در حوزه انتخابیّه ، چگونه است که خادمان و نوکران از ولی نعمتان خود فاصله میگیرند و مردم برای دیدنشان باید واسطه و آشنا پیدا کنند؟ بیائید در معیارهایمان برای انتخاب نمایندگانمان تجدیدنظر کنیم.
انتهای پیام/*