تابناک / این بدهیهای بزرگ در باشگاههای سقوطکرده یا منحلشده را چه کسی میپردازد؟ فدراسیون فوتبال برای این پرسش، پاسخی ندارد و مسئولیتی در قبال این بدعهدیهای بزرگ در فوتبال ایران نمیپذیرد اما این یکی از مصادیق فساد مالی در فوتبال ایران است.
شاید شروعکننده این بازی عجیب داماش بود، داماش با مدیریت امیر عابدینی اما این بازی را تیمهای دیگری نیز ادامه دادهاند. آخرین نمونهاش صبای قم که راهکار را رییس هیأت فوتبال قم برای اداره این باشگاه بدون بار بدهیها ارائه کرده است. یک بازی توأم با ریاکاری که از این قرار است: «تیم بدهکار را منحل میکنند و امتیاز شرکت در لیگ تیم منحل شده را به یک باشگاه دیگر انتقال میدهند و از شر بدهیها خلاص میشوند.» راهکاری ظاهرا قانونی که نشانه واضح فساد مالی در فوتبال است.
سالها پیش امیر عابدینی با همراهی هیأت فوتبال گیلان همین بازی را اجرا کرد. پس از فاش شدن اختلاس مالک باشگاه داماش (اختلاس ۳ هزار میلیاردی هولدینگ امیرمنصور آریا) بدهیهای سنگینی در این باشگاه بهجا ماند و عابدینی هرگز مسئولیت این بدهیها را قبول نکرد. طلبکاران پرشمار این باشگاه به رغم محکومیت باشگاه داماش در کمیته انضباطی و کمیته استیناف فدراسیون فوتبال هرگز نتوانستند به مطالبات خود برسند و این البته تعجبآور نبود، چون عابدینی پس از ایجاد آن همه چالش مالی در باشگاه داماش، مدیر بازاریابی فدراسیون فوتبال شده بود و فدراسیون هم در اجرای احکام خود درباره رییس مرکز اقتصادیاش بعید بود کاری انجام دهد. نکته عجیب این بود که هیأت فوتبال گیلان اجازه داد که امتیاز داماش به باشگاه و موسسه دیگری منتقل شود. طلبکاران در واقع با باشگاهی مواجه شدند که منحل شده بود و معلوم نبود چگونه میتوانند از یک باشگاه منحل شده طلبهای خود را دریافت کنند. (توضیح: این تیم داماش رشت که در لیگ دسته دوم بازی میکند هیچ ارتباط سازمانی و تشکیلاتی به داماش پیشین ندارد و با خرید امتیاز در لیگ دسته دوم و مدیریتی مستقل از داماش پیشین فعالیت خود را آغاز کرده و بدیهی است که هرگز مسئولیتی در قبال داماشی که عابدینی آن را منحل کرد، ندارد.)
این مسیر عجیبی که عابدینی با داماش طی کرد در حال تکرار است. تیمهای بدهکار به انحلال برای فرار از بدهیها فکر میکنند و فدراسیون فوتبال نباید همچون دفعه پیشین سکوت کند. فردا اگر صبای قم منحل شد و امتیازش به باشگاه دیگری با نام مشابه انتقال یافت، تکلیف خیل طلبکاران این باشگاه چه خواهد شد؟ نفت تهران هم اگر از همین روشها خواست از بدهیهای هنگفت خود فرار کند، چه باید کرد؟
فدراسیون فوتبال روزی راه را اشتباه رفته که تیمها را بدون ضمانتهای مالی در لیگها میپذیرد. وقتی یک سرمایهگذار یا موسسه بدون پشتوانه اقتصادی و بدون ضمانتهای مالی میتواند تیمی را اداره کند، باید منتظر این بدعهدی و بیمسئولیتی هم باشیم. بسیاری از سرمایهگذاران خصوصی با روشهای مشابه از زیر بار بدهیها فرار میکنند و فدراسیون نیز جز صدور احکام در کمیته انضباطی کار دیگری انجام نمیدهد. احکام صادر میشوند اما ضمانت اجرایی ندارند و فقط تکه کاغذی در دست طلبکاران هستند. البته طلبکاران باشگاههای بزرگ هم با این احکام فدراسیون فوتبال به جایی نمیرسند و سرانجام مجبور میشوند پرونده خاک خورده خود را به کنفدراسیون فوتبال آسیا بفرستند تا شاید بتوانند با فشار ایافسی و با ایجاد خطر محرومیت از لیگ قهرمانان آسیا به بخشی از مطالبات خود دست یابند. واکنشهای فدراسیون فوتبال در تمام این مسیرها چیست؟ آیا فدراسیون برخوردی شفاف و محکم با باشگاههای متخلف دارد؟