عادل جعفر موحد
تیم فوتبال ماشین سازی تبریز در حالی دهمین شکست فصل خود را برابر سیاه جامگان تجربه کرد که چوب حاشیه های ایجاد شده و وقت کشی هیات مدیره و مدیریت را خورد.
این تیم پس از استعفای خطیبی، نتوانسته بود یک تمرین درست و حسابی را برگزار کند و همه ی هوش و حواس ها به جنگ قدرتی بود که در داخل باشگاه جریان داشت.
هیات مدیره هر کدام گزینه های خود را داشتند و مدیریت نیز گزینه ویژه خود را!
اگر قرار بود که فرهاد کاظمی سرمربی شود، چرا در موعد مناسب و قبل از تحمیل باخت های پی در پی این امر محقق نشد؟
به جای اینکه مسئولین باشگاه با معرفی کادرفنی جدید، تیم را به آرامش می رساندند با به درازا کشاندن پروسه انتخاب سرمربی جدید، تمرکز را از بازیکنان و عوامل تیم سلب کردند.
آیا این گونه بلاتکلیفی ها و عدم مدیریت نمی توانست مخرب و ویرانگر باشد؟!
تیمی که "متولی" و "بزرگ" نداشته باشد، قبل از وارد شدن به زمین باخته است.
ماشین سازی در مقابل حریف مشهدی یک تیم از پیش باخته بود که با استرس، نگرانی و بدون انگیزه وارد میدان شده بود.
معمولا سرمربیانی که در مقابل تیم قبلی خود وارد میدان می شوند، از انگیزه خاصی برخوردار هستند تا به نوعی شایستگی های خود را به رخ بکشند ولی ماشین سازی حرفی برای گفتن نداشت و مثل 9دیدار قبلی بازهم باخت!
بایستی دهمین باخت را به مدیرعامل و عوامل تصمیم گیر این باشگاه تقدیم کرد که با لجاجت تمام، مانع از به نتیجه رسیدن پروسه انتخاب سرمربی جدید در زمان مناسب شدند. زمانی که باید هفته ها قبل به جریان می افتاد!
شاید حضور یک روانشناس در این تیم ضروری باشد چراکه اتفاقات اخیر و تحمل 10 شکست، بازیکنان این تیم را دچار مشکلات روحی کرده است و نیاز به یک روانشناس متخصص ورزش، در این تیم به شدت احساس می شود.
درگیری فیزیکی صادقیان و کاخا در تمرینات گویای بسیاری از ناگفته ها بود.
ناگفته هایی که همچنان سر به مهر باقی مانده است و هر از گاهی چون زخم کهنه، سر باز کرده و اتفاقی نامیمون را رقم می زند.
شاید تعطیلات نیم فصل بتواند گرهی از مشکلات این تیم را باز کند به شرطی که بازیکنان جدیدی که به این تیم افزوده میشود، بر اساس نیازهای خطوط مختلف انتخاب شوند نه فقط بخاطر رفاقت و "شاگرد کاظمی بودن"!
تجربه تلخ سهرابی و مجموعه تحت امرش در تیمداری لیگ حرفه ای که باعث سقوط مفتضحانه شهرداری به لیگ دسته دوم شده بود، این حس را ناخوداگاه در اذهان زنده می کند که آیا ماشین سازی هم دچار همان تراژدی سقوط خواهد شد؟!
کاش جناب دکتر سهرابی به همان میز ریاست عریض و طویل اش در سازمان ورزش شهرداری تبریز بسنده می کرد و مدیریت باشگاه ماشین سازی را به یکی از مدیران تحت امرش واگذار می کرد تا ضمن نظارت بهتر، فرصت بیشتری برای حل مشکلات این تیم قدیمی و دوست داشتنی داشته باشد.