خودمان را گول نزنیم! همه می دانیم که «حجاب» دلیل رخدادهای اخیر کشور نیست. فروکاست اعتراضات چند هفته گذشته به پوشش زنان، جز آدرس غلط دادن چیز دیگری نیست. برای درمان درد و ریشه های بحران، باید آن را شناخته و به رسمیت بشناسیم.
انتقاد «حق» شهروندی مردم و شنیدن انتقاد و تغییر رویکردهای مورد انتقاد قرار گرفته از سوی شهروندان «وظیفه» حاکمیت است.
چنانچه «نقد» اجتماعی از سوی حاکمیت شنیده شود به «اعتراض» منجر نخواهد شد و اعتراض اجتماعی هم چنانچه به هنگام از سوی حاکمیت به رسمیت شناخته شود، هرگز به آنچه در گفتمان سیاسیون «اغتشاش» نامیده می شود دگردیسی نخواهد یافت.
تخریب سازماندهی شده محیط‌زیست و منابع طبیعی با شعارهای پوچ «توسعه» و تباهی منابع مالی کشور نیز می تواند در کنار خیلی از گزاره های دیگر، زمینه ساز نارضایتی و اعتراض شود. این حقیقت را به رسمیت بشناسیم.
بیدادگریست که با شنیدن نام «سد گتوند» تنها به یاد سازند گچساران و بزرگترین کارخانه تولید آب شور جهان بیفتیم. درباره سرنوشت مردم ۴۱ روستای غرق شده در مخزن سد گتوند چه می دانیم و چه کرده ایم؟
«سد کارون ۳» بیش از ۶۳ روستا و بیش از ۱۰ هزار نفر، «سد نرماب» ۴ روستا و بیش از ۱۲۰۰ نفر، و «سد خرسون ۳» بیش از ۹ هزار نفر را آواره کرده یا خواهد کرد. تکلیف و سرنوشت این مردم آواره شده در این شرایط سخت اقتصادی چه خواهد بود؟
«سدفینسک» و «سد زارم رود» در مجموع شش روستا و بیش از ۵۰۰ هکتار از زمین های کشاورزی مردم را به طور مستقیم و معیشت مردم بیش از ۲۰ روستا در پایین دست این سدها را باز هم به شما مستقیم دچار اختلال همیشگی خواهد کرد. تکلیف روستایی تولید کننده امروز که به کام «مافیای آب» قرار است به کارگر روز مزد حاشیه نشین تبدیل شود چیست؟
وقتی تشییع پیکر عزیز خانواده ای را متوقف می کنیم به این بهانه که قبرستان روستای زادگاهش قرار است در مخزن سد واقع گردد و وقتی به مردمی که صدها سال در زمین های کشاورزی خود مشغول به کار بودند دستور می دهیم که املاک و اراضی کشاورزی خود را ارزان تر از قیمت یک متر موکت به شرکت بفروشند تا فلان سد بنا به خواست و اراده «مافیای آب» ساخته شود، آیا نباید انتظار داشته باشیم که مردم آواره و سرخورده و بی خانمان روزی اعتراض کنند؟ واقعا پیشبینی این مسایل کار سخت و دشواری است؟
منابع آبی شهری به کام «مافیای معدن» نابود می شود و در شرکت بهره بردار چندین میلیارد اختلاس و فساد مالی رخ می دهد.
مردم منتقد می پرسند چرا برای ساخت این همه سد غیر ضروری و طرح های انتقال آب بین حوضه ای ویرانگر در سال جاری بیش از ۹ هزار میلیارد تومان هزینه خواهد شد اما نوبت به افزایش سطح پوشش بیمه همگانی، بهداشت و درمان و آموزش و سوخت و ارزاق عمومی ارزان قیمت و ساماندهی کودکان کار و ... می رسد، پول نداریم و باید سیاست های «یارانه زدایی» را در پیش بگیریم؟
شماره ۴۷۱ هفته نامه تجارت فردا(روزنامه دنیای اقتصاد)
حنیف رضا گلزار