در این روزهای سخت، در این ساعات که گویی طولانی‌تر از هر ساعتی در تاریخ بشریت می‌گذرد، در این فضای نیاز به آرامش و رحمت‌الهی، در لحظاتی که انتظار دیدن دوباره حرم مولا، بی‌تابت می‌کند، چقدر دوست داری که دست ارادت بر سینه بگذاری و چشم‌دل را به سوی حرم‌امن او بازکنی و بگویی: «السلام علیک یا علی‌بن موسی‌الرضا(ع)». این روزها، نه فقط زائران او که بیشتر مجاورانش هم می‌فهمند که دوری از حریم امن و محروم‌بودن از عاشقانه‌ترین لحظات، در فضایی که نورباران است و معطر از صلوات بر محمد و آل‌محمد(ع)، چقدر سخت است.
امسال، در روز مخصوص زیارتی امام ثامن(ع)، نایب‌الزیاره اهل وفاییم در مشهدالرضا(ع). هرچند که ابتلای این روزها و محدودیت‌هایش، دستمان را می‌بندد برای حضوری که سیرابمان کند از شربت شیرین وصل یار؛ اما همان لحظات اندک نیز، غنیمت است برای اهل ولا. با وجود این ، بی‌انصافی است اگر عاشقانی را که دل در گرو معشوق دارند، اما به ظاهر و جسم از وی دورند، متنعم از انفاس‌قدسی سلطان سریر ارتضاء(ع) ندانیم؛ چه نیکو گفته است لسان‌الغیب که «میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست/ تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز». اکنون، در این روز خاص، روز زیارتی امام رضا(ع)، زائران و مجاوران و عاشقان، دست ارادت بر سینه دارند، برای خواندن اذن ورود به باغ ملکوت و چه نیکوست لحظاتی این‌چنین نورانی برای ما که در ظلمت جسمی و روحی گرفتار آمده‌ایم. امروز را با ما همراه شوید، از دور و نزدیک، در زیارتی که درِ باغ سخاوت رضوی را به روی سالکان طریقت علوی می‌گشاید و فراموش نکنیم در این لحظات معنوی، دعا برای مبتلایان به بلا را و از یاد نبریم طلب خیر برای آنانی که از جان گذشته‌اند برای پاسداری از سلامت بندگان خدا.
آغاز راه
زیارت را باید با پاکی تن آغاز کرد؛ غسل زیارتی یا وضویی از سر اخلاص و بعد، آرام گام برداشت به سوی بارگاه دوست. از ذکر اما، نباید غافل شد؛ زائری که سالک کوی عشق است، باید درس عشق را مرور کند با کلمه توحید: لااله‌الاا... . باید بر این ذکر عظیم، تسبیح و تحمید را هم افزود؛ سبحان‌ا... و الحمدلله؛ پاک و منزه است خداوند یکتا، پروردگار بزرگی که هر حمد و ستایشی، تنها مخصوص اوست. در هر گامی باید چنین گفت و دل قوی داشت به ذکری که «ابن قولویه» در کتاب شریف «کامل‌الزیارات» آورده است. اما زائر نباید ذکر را تنها بر زبان جاری کند که جایگاه حقیقی ذکر، قلب مؤمن است؛ یگانگی خداوند را، نه فقط با زبان که باید با تمام اعضا و جوارح فریاد زد و او را به پاکی و بی‌همتایی، ستود. وقتی چشمانتان به گنبد سراسر نورِ غریبِ خراسان افتاد، هنگامی که طنین بال کبوتران حرم با زمزمه عارفانه هزاران دلداده درآمیخت و گوشتان را نوازش داد، به یاد کسانی باشید که دلشان به صحن و سرای ضامن آهو پرمی‌کشد، اما جسم دنیوی‌شان را یارای طی طریق برای وصال معشوق نیست. به یاد پدران و مادرانی باشید که بودند و رفتند و سلامت والدینی را بخواهید که هنوز، سایه مهر و لطفشان، بر سر فرزندان باقی است؛ اما گل سر سبد آفرینش، مهدیِ فاطمه(عج)، در رأس حوائج هر زائری است که در حرم عشق، بار می‌یابد.
اجازتی ده برای ورود
هنگامی که زائر، به دروازه حرم مطهر امام‌رضا(ع) رسید، باید بایستد و اذن ورود را بخواند؛ اذنی که مطلعش، ستایش خدا و محتوایش، درخواست اجازه از حضرت حق، رسول گرامی(ص) و اولیای آن حضرت، برای ورود به بارگاه منور رضوی است. اکنون، دل زائر برای زیارت آماده است و روح او را، ظرفیتی است برای پذیرش معرفت؛ چرا که در ابتدای ورود، جان را به بیان این عبارات صیقل داده‌است که:«أَللَّهُمَّ إِنّی أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صاحِب هذَا الْمَشْهَد الشَّریفِ فی غَیْبَتِهِ کَما أَعْتَقِدُها فی حَضْرَتِهِ ، وَأَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ أَحْیاءٌ، عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامی، وَیَسْمَعُونَ کَلامی، وَیَرُدُّونَ سَلامی، وَأَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعی کَلامَهُمْ، وَفَتَحْتَ بابَ فَهْمی بلَذیذ مُناجاتِهِمْ؛ بار خدایا! من به حرمت صاحب این مشهد شریف معتقدم، همان‌گونه که در حضور او، به آن باور دارم. می‌دانم که رسول تو و جانشینانش – که درود بر آن ها باد – زنده‌اند و نزد تو روزی می خورند، جایگاه مرا می‌بینند و صدایم را می‌شنوند و سلام مرا پاسخ می‌دهند و این تویی که گوشم را از شنیدن کلام آن‌ها، بازداشته و [در عوض] باب درک لذت گفت‌وگو با آن بزرگان را به رویم باز گذاشته‌ای.»
درود من به تو ای حجت خدا
با خواندن اذن ورود و معرفت‌یافتن به جایگاه امام رئوف(ع)، هنگام زیارت فرامی‌رسد. برای آنان‌که راهی دراز را تا مشهدالرضا(ع) آمده‌اند، شیرینی این لحظه، بیش از دیگران قابل درک است.
حال باید شهادت داد؛ باید شهادت داد که خدا یکی است و محمد(ص)، رسول او و جانشینان برحقش، اولیای خدای یکتا هستند. این شهادت، مطلع زیارتنامه‌ای است که زائر با خواندن آن، فقط بهره معنوی نمی‌برد و تنها شوری دل‌انگیز، وجودش را فرا نمی‌گیرد؛ زائر با خواندن زیارتنامه‌ای که به‌دست دارد، آگاهی و شعور را هم می‌یابد. آگاهی از منظومه اعتقادی شیعه و یادآوری جایگاه و مقام والای امامت و ولایت در آموزه‌های اهل‌بیت(ع) هم، پاداش زائری است که می‌خواند:«السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ ا... السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ ا... السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ ا... فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا عَمُودَ الدّینِ؛ درود بر تو ای حجّت خدا، درود بر تو ای ولّی خدا، درود بر تو ای نور خدا در تاریکی‌های زمین، درود بر تو ای ستون دین» و این عهدنامه‌ای است که به زائر یادآوری می‌کند: آن‌که به پابوس او آمده‌ای، آن‌که به امید زیارتش شهر به شهر و وادی به وادی را پیموده‌ای، وارث همان ولایتی است که از حضرت آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) و جانشینان بر حق آن حضرت، همه صاحب آن بوده‌اند.
منبع: خراسان
