تابناک فارس به نقل از مهر: جعفر قادری : استان فارس در زمینه فعالیت‌های صنعتی و معدنی مزیت نسبی دارد.
واقع شدن حوزه‌های فراوان نفت و گاز در این استان و تأمین حدود ۳۰ درصد گاز مصرفی کشور توسط پالایشگاه‌های این استان و همجواری با بزرگترین حوزه گازی دنیا (پارس جنوبی) و همجواری با استان‌های نفت خیز و گاز خیز کشور (خوزستان، بوشهر، هرمزگان و کهگیلویه و بویر احمد) و وجود منابع و مخازن فراوان معدنی در استان، نشان از مزیت نسبی فعالیت‌های صنعتی و معدنی در این استان است.
این استان از دیرباز به عنوان قطب‌های پزشکی، دانشگاهی و حوزوی کشور مطرح بوده و در این زمینه‌ها دارای مزیت نسبی است. طبیعی است اگر بنا باشد که استراتژی توسعه مناسبی در این استان انتخاب شود، نمی‌توان این مزیت‌ها را نادیده گرفت.
اگر استان‌های همجوار فقط در یکی از زمینه‌ها مزیت نسبی دارند، استان ما در همه زمینه‌ها دارای توانمندی و قابلیت است. این توانمندیهای همه جانبه، بدان مفهوم نیست که دوباره مسیر غلط گذشته را دنبال نمائیم.
به هرحال برای فعلیت بخشیدن به توانمندیها، از امکانات مالی، تجهیزاتی و تخصصی محدودی برخوردار هستیم. اگر بخواهیم این امکانات محدود را در همه زمینه‌ها بکار بگیریم، متناسب با انتظاراتی که داریم نمی‌توانیم نتیجه بگیریم. اگر توان خود را در بخش کشاورزی بکار گرفتیم، نمی‌توانیم از ظرفیت سایر بخش‌ها استفاده کنیم. بهرحال ما ناچار به انتخاب هستیم. این انتخاب، استراتژی توسعه ما را مشخص خواهد کرد.
انتخاب نامناسب استراتژی رشد و توسعه، عمده ترین مشکل توسعه استان
عمده ترین مشکل توسعه در استان فارس انتخاب نامناسب استراتژی رشد و توسعه است. وقتی در استان مسیر رشد و توسعه را بدرستی انتخاب نکرده‌ایم هرچقدر هم در کارها و فعالیت‌ها سرعت داشته باشیم، نه تنها به هدف نمی رسیم بلکه سریع‌تر از هدف دور می‌شویم.
اگرچه در فارس توانمندی کشاورزی وجود دارد، ولی بجای توجه به توسعه صنعت و خدمات، توسعه کشاورزی دنبال شده است. پایین بودن متوسط بارش در استان فارس و تأمین آب مورد نیاز بخش کشاورزی از سفره‌های زیرزمینی باعث شده تا با برداشت بی رویه از این سفره‌ها، با پایین رفتن سطح آب‌ها و نشست دشت‌ها مواجه باشیم.
ذخایر استراتژیک آب استان را هدر می‌دهیم
تولید محصولات کشاورزی با مصرف بالای آب باعث می‌شود تا تخلیه سفره‌های آب زیرزمینی با سرعت بیشتری انجام شده و آب به عنوان یک کالای با ارزش، به یک محصول کشاورزی به عنوان یک کالای با ارزش افزوده پایین تبدیل شود. وقتی برداشت آب از سفره‌ها تحت کنترل قرار نمی‌گیرد و آب بدرستی ارزش گذاری نمی‌شود، به قیمت اشتغال‌های موقتی و درآمدهای ناچیز، ذخایر استراتژیک آب را از دست می‌دهیم.
مقایسه محصول اول تولیدی استان فارس با اصفهان
برای اینکه زیان و ضرر انتخاب استراتژی غلط روشن‌تر شود، محصول اول تولیدی استان فارس را با محصول تولیدی اول استان اصفهان با هم مقایسه می‌کنیم. در شرایطی که استان فارس به عنوان استان اول تولید کننده، بیشتر محصولات کشاورزی در بهترین شرایط در هر سال حدود ۱.۵ میلیون تن تولید گندم دارد و قیمت خرید تضمینی هر کیلو گندم در بهترین شرایط ۱,۷۰۰ تومان است، کل ارزش تولید گندم تولیدی یکسال استان، از ۲,۵۵۰ میلیارد تومان تجاوز نمی‌کند. در مقایسه، ارزش تولید محصولات فولادی در دو کارخانه بزرگ فولادی استان اصفهان (ذوب آهن و فولاد مبارکه)، با تولید سالیانه‌ای بالغ بر ۱۴ میلیون تن، با فرض قیمت هر کیلو آهن ۴۵۰۰ تومان، متجاوز از ۶۳,۰۰۰ میلیارد تومان خواهد شد.
در اصفهان تولید فولاد، بخشی از تولیدات آن استان است و چون نوعاً به واحدهای تولید فولاد عوارض آلایندگی نیز تعلق می‌گیرد، ۳ درصد عوارض بر ارزش افزوده و یک درصد عوارض آلایندگی همین دو واحد در سال بالغ بر ۲,۵۰۰ میلیارد تومان است.
این مبلغ که به بودجه عمرانی استان و یا بودجه شهرداری‌ها و دهیاری‌های استان تزریق می‌شود، در کنار عوارض و مالیات بر ارزش افزوده و مالیات‌های مستقیم هزاران واحد تولیدی، مهمترین منابع مالی برای اجرای طرح‌های عمومی و زیربنایی استان اصفهان هستند. در مقایسه با فولاد، بر گندم تولیدی در استان فارس نه تنها عوارض و مالیاتی تعلق نمی‌گیرد، بلکه در نتیجه پایین‌تر بودن قیمت برق کشاورزی نسبت به برق خدماتی و صنعتی، مردم فارس برای تولید آن به سایر مردم کشور یارانه پرداخت می‌کنند.
