سید علیرضا شفیعی در جدید ترین سروده خود به موضوع بازگشت پیکر شهدای مدافع حرم پرداخته است.
داشت پرواز ساعتی تاخیر
آمد و زیر نور ماه نشست
مرد بی اعتنا به همهمه ها
پای حرف فرودگاه نشست:
*
خسته ام ازتلاوت تكرار
خسته از روزمرگي هايم
مرگ خود را به چشم می بینم
در حیاتم همیشه تنهايم
*
حسرت چندلحظه آرامش
ازهمان ابتداست در دل من
از هياهو نميشود خالي
خلوت دوردست منزل من
*
خيل جمعيتي كه مي آيد
با من غم زده نمي خندد
فكر و ذکر تمامشان سفر است
هيچكس دل به من نمي بندد
*
من ولي از مسافرت محروم
مانده ام كنج شهر در زندان
ناگزيرم ازاينكه بنشينم
به تماشاي رفت وآمدشان
*
چند وقتيست حال و روز دلم
گوييا كاملا عوض شده است
از نگاه مسافران خواندم
دید آنها به من عوض شده است
*
چندوقتيست باصفاشده ام،
گرچه جانم رسيده بود به لب
درخودم شور ديگري دارم
مثلا ساعت ده ديشب
*
آمد از دور يك هواپيما
آمد از دور و روي باند نشست
تا كه درهاش باز شد ناگاه
درگلو بغض هاي خفته شكست
*
اشكهاي مسافران ميگفت:
چشم بر های و هوی دنیا بست
ميهماني كه آمده از راه
يك شهيدمدافع حرم است...
