یادداشت اختصاصی روزنامه هما خوزستان
مورخ شنبه ۱۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱
برخی از کشاورزان پس از آنکه محصول گندم، برنج، جو و ... خود را برداشت می‌کنند، ساقه‌های باقیمانده گیاهان را آتش می‌زنند و گمان می کنند زمین را برای کشت بعدی آماده می نمایند.
سوزاندن بقایای گیاهی بخصوص کاه و کلش هرساله به منظور از بین بردن علف های هرز باقیمانده و آماده سازی هرچه سریعتر زمین های کشاورزی برای کشت دوم به دلیل ناآگاهی کشاورزان از مضرات و سرمایه سوزی هایی که به دنبال دارد، انجام می شود. در خوزستان این اقدام با پایان یافتن برداشت محصولات کشاورزی انجام می شود.
اگرچه سوزاندن کاه و کلش در مزارع از قدیم مرسوم بوده و سالهاست که کاه و کلش را می‌سوزاند و این رسم نادرست به نسل های جدید منتقل شده است.
عوارض جبران ناپذیر آتش زدن کاه و کلش برای کشاورزان به دلیل آسیب زدن به ساختار خاک و نامرغوبی محصولات بعدی و از طرفی آلودگی و اسیب به محیط زیست باعث شده تا در سال های گذشته کارشناسان و مسولان امر تلاشی مضاعف درراستای آگاه سازی کشاورزان و ممانعت از این اقدام داشته باشند.
نابودی موجودات مفید خاک، افزایش مصرف کودهای شیمیایی و کاهش بازدهی زمین، فرسایش خاک در بلند مدت، کاهش رطوبت خاک و افزایش مصرف آب در طول دوره رشد، آلودگی محیط زیست و بروز بیماری‌های تنفسی و سفت شدن لایه‌های خاک و کاهش نفوذ پذیری آن از مهمترین عوارض جبران ناپذیر سوزاندن کاه و کلش در مزارع است.
کشاورزی نوین باید مرسوم شود و با روش های علمی به کاشت و برداشت محصول پرداخت تا با راه حل های علمی بتوان زمین زراعی را برای کشت بعدی آماده کرد.
